DreamWed,Na pozór zwyczajne spotkanie...,ślub,wesele

Na pozór zwyczajne spotkanie...

[Zobacz wszystkie relacje] [Dodaj swoją relację]

Nigdy nie zapomnę tego pozornie zwyczajnego spotkania przy drinku, kiedy Majka oznajmiła, że wychodzi za mąż. Uwielbiane przeze mnie Martini nagle ugrzęzło w gardle odbierając na chwilę głos, zdziwienie, niedowierzanie oraz radość pomieszana z lekką nutą zazdrości kłuły dotkliwie w okolicach mostka. Przez chwilę czułam się tak jakby ktoś chciał mi odebrać moją najlepszą przyjaciółkę, a tym ktosiem na dodatek był Marcin za którym delikatnie rzecz ujmując nie przepadałam. To, że znali się z Majką zaledwie dwa miesiące również nie było najlepszą wróżbą na długie i szczęśliwe pożycie małżeńskie.

Kiedy pierwszy szok minął zaczęłyśmy z Mają szczegółowe planowanie ślubu i wesela, co szczególnie w przyszłej pannie młodej wyzwalało dzikie niemal emocje. Okazało się, że również ja odegram w tym wydarzeniu niemałą rolę, ponieważ moja kochana przyjaciółka ze szkolnej ławy postanowiła mianować mnie na świadkową (z perspektywy czasu brzmi to niezwykle dumnie). Po wielogodzinnych dyskusjach o sukni, wiązance ślubnej oraz dekoracjach sali i kościoła nadszedł w końcu ten szczególny dzień. W międzyczasie nie zabrakło również barwnego wieczoru panieńskiego, ale to już zupełnie odrębna historia.

Noc przed ślubem Majki okazało się bezsenna zarówno dla mnie, jak i dla niej, ku mojemu zaskoczeniu rola świadkowej nagle stała się dla mnie niezwykle stresogenną kwestią. Obsesyjnie myślałam o setkach par oczu skupionych na mnie (zupełnie zapominając, że wszyscy będą patrzeć raczej na Majkę i na Marcina). W całym zamieszaniu nie zdążyłam zapytać, kto będzie świadkiem i na początku to okazało się być niewielkim błędem. Kiedy pojawiliśmy się przed kościołem Majka wyglądała naprawdę zjawiskowo, muszę przyznać, że mimo, że wcześniej nie zauważyłam u siebie pierwiastka męskiego, moja najlepsza w sukni ślubnej wywołała u mnie chwilowe wstrzymanie oddechu. Jednak prawdziwy bezdech miał dopiero nadejść wraz z pojawieniem się świadka pana młodego. Okazało się, bowiem że jest nim chłopak, który w liceum dotkliwie złamał mi serce jednocześnie ośmieszając przed połową szkoły. Postanowiłam, jednak zachować zupełnie pokerową twarz i nie psuć wyjątkowego dnia mojej przyjaciółce swoimi sentymentalnymi podróżami.

W końcu zaczęła się uroczystość, siedziałam za moją przyjaciółką ubraną w białą suknię, z którą znałam się właściwie od pampersa i nie mogłam powstrzymać łzawego potoku właściwie od początku ślubnej mszy. Wodoodporny tusz z promocji okazał się zaprzeczeniem wodoodpornego specyfiku, więc na wszystkich zdjęciach wyglądam jak panda. Na dodatek kamera podczas pauz w przemowie księdza zarejestrowała moje cichutkie pochlipywanie, co wywołało szaleńczy chichot u wszystkich oglądających ślubny film.

Nieszczególnie mi to przeszkadza, bo do tej pory ten dzień wspominam z lekkim wzruszeniem i uśmiechem. Majka od szczęściu miesięcy jest szczęśliwą żoną, która wcale nie przytyła, wciąż goli nogi i świetnie prezentuje się w szpilkach. A my ze znienawidzonym (wcześniej) panem świadkiem chadzamy czasem na piwo, kawę i obiad. Hmm…no dobra wspólne śniadania również się zdarzają.